' görüşmeyeli nasılsın.? ' dedi dev.
' çok şey oldu. ' dedi minik kız.
...
...sustular...
' ama anlatacak hiçbir şey yok.!! ' diye devam etti.
...
...sustular...

BEN.. BUYUM.. BÖYLEYİM.. BÖYLE OLMALIYIM..

karlı bir kış gününde, oturduğum pencerenin önünde, dışarıda her yeri kar kaplamış görürken hala içimde bir kuş cıvıldaması hissetmek ve bir bahar akşamındaymış gibi penceremi açıp temiz havayı içime çekebilmek.. zihnimin tüm zıtlıklara rağmen bana bunları sunabilmesi müthiş.. bugün farklı bir gün. böyle olmalıydı. yoksa ayağa kalkamazdım, bir kez daha düşersem.. düşmemek için kaptırmalıyım zihnimin bu tatlı oyunlarına kendimi.. gülümsemeyi öğrenmeliyim ve seçebilmeliyim en zor şartlarda bile.. en azından tebessümü.. çünkü ben buyum, böyleyim, böyle olmalıyım.. karlı da olsa gökyüzü, güneşi içimde hissetmeliyim..

ben bu yaşa NE ZAMAN geldim...

Bazen yıllar, aylar daha çabuk geçiyor günlerden. Nasıl oluyor bilmiyorum, ama geçiyor işte.. Bir bakıyorsun herşey geçip gidivermiş senden.. Taa yıllar öncesinde kalmış...
Özlediğimi fark ettim bugün geçmişten parçaları.. Nerede diye dönüp baktığımda, anladım işte yılların geçmiş olduğunu üzerlerinden..
Gece yarılarım vardı benim uyuma saatimi çiğneyip oyun oynadığım, gizlice televizyon izlediğim, ablam uyuyunca oyun oynamak için uyandırmaya çalıştığım.......
Bir bahçem vardı benim, düşüp dizlerimi kanattığım, arkadaşlarımla lastik atladığım, bisiklet sürdüğüm, diğer bahçenin çocuklarıyla laf atıştığım...
Küçücük bir kalbim vardı benim sevgi taşan........
Ne mi oldu sonra.?
Sanırım yalnızca BÜYÜDÜM...

''İNSAN'' travması...

insanlar...
işte benim sorunum bu..aslında hepsi değil bazıları..yani tanımadıklarım birde tanıyıp sonra tanımamış olmayı istediklerim... güvenle yürüyebilmek tek istediğim bu yalnızca.. ama nedense uzun zaman geçmiş olsada geçmemiş, geçememiş olan hastalıklarımın en önemlisi bu..! yürüyememek yolda, hava kararmaya başlar başlamaz tedirginliğin başlaması... ve dahası.... tek başına geçememek hiçbir sokak arasından.. otobüslerde bir bayan daha var mı diye bakınmak.. taksiye tek binmemek için bir tanıdığın gelmesini beklemek.. işte bütün bunlar zamanla tüketecek beni biliyorum.. aslında işte ben bu ''İNSAN'' travmasından korkuyorum....